Nadat we in Puerto Natales waren aangekomen, zo ongeveer het eerste hotel ingedoken dat we tegenkwamen. Vlakbij waar de bus stopte (en de bus voor de terugweg dus ook weer vandaan gaat), dus lekker makkelijk. Prima kamer, we hadden zelfs een bad! En daar hebben we gebruik van gemaakt natuurlijk! Ook maar meteen de bus voor de volgende dag naar het park geboekt en de bus terug naar El Calafate op 4 december. Was dat maar mooi meteen geregeld.

De volgende dag al vroeg op. De bus naar het park vertrok om half 8. Het was nog best een stukje rijden, maar om een uur of half 11/11 uur waren we er. Zal nu een verslag geven van onze belevenissen in het park.

Dag 1: bus van Puerto Natales naar het park. Daarna eerste stuk gelopen. Grootste gedeelte vrij vlak. Hebben alpacas (soort lama) gezien en een paar condors die rondzweefden op zoek naar wat lekkers (misschien een stel vermoeide Nederlandse wandelaars…). Het weer was prima, wat wolken maar ook veel zon. Een goed begin dus! Was een stuk van 5 uren lopen naar camping Seròn. Erg leuk ding; een oud huisje met een soort keuken met een grote tafel waar nog voor een deel gekookt werd op een oud houtgestookt fornuis. Een mannetje dat daar werkt/leeft/grootste gedeelte van het jaar woont kookte en maakte ontbijt als je dat wilde. Errug authentiek en leuk. De voorraden worden daar nog echt per paard gebracht.

Dag 2: volgende etappe van ongeveer 5-6 uren naar Refugio Dickson. Niet gehaald!!! Na zo`n 2,5 uur lopen moesten we over een pas en daar werden we vanaf geblazen!!! Je kunt je niet voorstellen hoe het voelt om letterlijk en figuurlijk van je voeten geblazen te worden, maar wij hebben het meegemaakt! Je ligt om voordat je het door hebt! Minstens windkracht tien. Later spraken we een gids die had geschat dat de wind wel met 150 km/u over die pas blies. We zijn terug gegaan. We konden gewoon niet over die pas komen. Weer terug naar camping Seròn dus en daar de tent maar weer opgezet omdat we geen zin hadden om verder te gaan. Dan liever nog een nachtje op die leuke plek en een babbeltje met het mannetje. Ondanks de wind was het trouwens prima weer. Het zonnetje scheen volop.

Dag 3: verder terug gegaan naar Refugio Las Torres. Nog steeds prima weer en een niet al te lange etappe, ongeveer 4 uren. Een verse pootafdruk van een poema gezien in de modder! Alleen de poema zelf niet, jammer genoeg… Omgeving nog steeds prachtig, ruige bergen en mooie vergezichten.

Dag 4: dagtripje (dus zonder al onze bagage) gemaakt naar een uitkijkpunt. Van daaraf konden we de granieten rotsen zien waarvoor het park bekent staat. Nog steeds mooi weer, wel weer redelijk wat wind. Mooi uitzicht door het heldere weer.

Dag 5: verder getrokken naar de volgende camping, campamento Italiano. Dat was weer zo`n 5 uren lopen. Super weer! Voor het eerst in de korte broek en t-shirt gelopen. Voor de verandering es een keer geen wind! We liepen langs de rand van het park en hadden een mooi uitzicht op de bergen en de besneeuwde toppen.

Dag 6: het mooie weer was op! Het was grijs en bewolkt en de wind was ook weer terug. Voor we de tent oppakten, eerst een uitstapje gemaakt een vallei in. Alleen door de regen en de lage bewolking was er jammer genoeg niet zo veel van de vallei (die echt heel mooi moet zijn) te zien. Halverwege terug gegaan, tent opgepakt en verder gegaan naar de volgende camping/refugio; Paine Grande. Wat een oord daar! Er staat daar altijd een complete storm en er is weinig beschutting.

Dag 7: rustdag. Achteraf ook een goede dag voor een rustdag. Slecht weer en heeel veel wind. Uitgeslapen en lekker zitten lezen. Bij de camping is een keukenruimte waar je warm kunt zitten. Dus eigenlijk helemaal niks gedaan. Goed voor de voeten, knieen en schouders want die hadden het zwaar te voorduren.

Dag 8: alles weer ingepakt en op naar de volgende refugio/camping; Grey. Vlakbij een gletsjer, aan een meer waar de ijsschotsen (en soms complete ijsbergen) voorbij dreven. Weer een stuk met erg veel wind en wat regen. Erg leuke hut, met een houtkachel die lekker warm was en waar je gezellig bij kon gaan zitten.

Dag 9: werden wakker met regen die later overging en hagel en nog later in een dikke sneeuwbui!! Afgewacht wat het weer ging doen. Werd om een uur of 12 een stuk beter, dus nog een nacht bij Grey gebleven. Uitstapje gedaan naar een stuk verder richting de gletsjer. Erg mooi. Die gletsjers hebben een prachtige blauwe kleur en allemaal spleten aan de voorkant. Op een gegeven moment was er een uitkijkpunt vlak boven de gletsjer.
Daarna weer terug naar het lekkere warme vuur van de refugio. Daar `s avonds ook gegeten.

Dag 10: weer terug naar Paine Grande. Het begin liepen we in het schrale zonnetje, maar op een gegeven moment gaf die het op en kreeg de regen (en de hagel/sneeuw) de overhand. Ook de (koude, schrale) wind was weer terug. Omdat Refugio Grey best wel beschut was, hadden we daar niet zo veel van gemerkt, maar hij was er nog wel…!

Dag 11: vanaf Refugio/camping Paine Grande kun je met een boot terug naar een plek waar de bussen naar Puerto Natales stoppen en je weer terug brengen naar de bewoonde wereld. Dat maar gedaan dus. In de storm de tent opgepakt en in de keuken gewacht tot het half 1 was en we naar de steiger konden gaan. Een half uurtje met de boot, toen in de bus en na een paar uurtjes weer in de bewoonde wereld.

Na ongeveer 10 dagen op een plek waar je nauwelijks eten kunt kopen (eigenlijk alleen pasta, pastasaus, koekjes en chocolade), was het vreemd om weer op een plek te zijn waar je weer alles kunt kopen en eten wat je wilt. We zijn naar een restaurant gegaan en hebben daar allemaal lekkere dingen besteld. Een enorme steak en lamsvlees. Daarbij een salade (eindelijk weer eens wat echte vitamientjes in plaats van uit een pil) en een heerlijk toetje. En natuurlijk wijn!!! Hadden we wel verdiend, na al die dagen waarop de enige traktatie die we konden kopen een stuk chocolade was.

We zijn nu dus terug in Puerto Natales. Maar weer in hetzelfde hotel gegaan als de eerste keer. Wel zo makkelijk. Morgenvroeg om half 9 vertrekt onze bus naar El Calafate en zijn we dus weer terug in Argentinie. Van daaruit op 5 december naar Ushuaia, de bijna meest zuidelijke plaats van de wereld.

De reis van El Calafate in Argentinie naar Puerto Natales in Chili ging prima, tot de grens. Het was zo`n 5 uren met de bus, maar ja het kost bijna niks en de bus hier is eigenlijk nog comfortabeler dan een vliegtuig. Je kunt de stoelen verder naar achteren doen en je hebt meer beenruimte.

In de bus

Maar toen kwamen we bij de grens. Eerst Argentinie. Allemaal uit de bus (de bus zat vol, o.a. met een groep truttige Hollanders waarvan 1 vrouw zelf een rokje en nette laarzen aan had…!). Toen allemaal in een ieniemienie klein hokje waar we allemaal 1 voor 1 voor een raampje moesten verschijnen. Stempel in paspoort en klaar.

Grensovergang Argentinië

Weer allemaal in de bus en verder. Toen de grens van Chili. Weer allemaal uit de bus (ook de bagage deze keer), in een krakkemikkig hokje en 1 voor 1 voor een raampje waar weer een douane medewerker achter zat. Stempel in paspoort, ingevuld briefje (met o.a. bestemming enz.) geven en naar de bagageband (ja, ze hadden daar een heuse bagageband met scanner). Je mag totaal niks (etenswaren) mee het land in nemen, dus tassen door de scanner en allemaal weer in de bus. Toen nog een klein stukje naar Puerto Natales. Wat een gedoe!! Maar verder geen problemen.

Onze eerste wandelvakantie gaat naar Patagonië. In de periode half november/half december willen we gaan wandelen in de nationale parken Los Glaciares in Argentinie en Torres del Paine in Chili. Onze belevenissen daar kunnen jullie binnenkort op deze site lezen.